Sevgi Tek Güç

İki temel duygu vardır derler bilenler.

Ve yine bilenler sevginin evreni oluşturan enerji olduğunu söylerler.

Bazı kaynaklar ise sevgi ile çarpan yüreğin tüm yaradalılış ile uyum içinde olduğundan

mutluluk kaynağının sırrı olduğundan bahsederler.

Bütün bu bilginin ışığında sevginin en yüce yaratım, tek yaşam ve tek varoluş enerjisi

olduğuna varıyor benim zihnim ve diyorum ki evrenlerin özü olan enerjiye,

sevgiye yüreğimizi açtığımızda hissettiğimiz her hoş duygu sevgiden kaynaklanıyor olmalı

yani sevgi; yüreğimizi o muhteşem enerjiye açtığımızda bedenimizden akan duyguların

tümünün ortak adıdır dediğimde gerçeğe oldukça yaklaşmış sayılırım.

Sonrasında bu muazzam enerjiden koptuğumuzu sanmamıza sebep olan

her düşünce sayesinde korku dediğimiz hoşumuza gitmeyen duyguları deneyimliyoruz sanırım.

Uzun lafın kısası; teslimiyet, akışta olmak ya da anı yaşamak gibi

koca koca kavramların her biri varoluşun temeline yüreğini açıp,

içinde akan enerjinin tadına varmaktan başka birşey değil

ve zihnimizin bu içinde varolduğumuz enerjiyi yadsıyarak

insanın kendi varoluşunun bile sadece onunla var olduğu

mucizeyi yadsıma çabasının her anı korku diyerek

adlandırdığımız yanılsamayı deneyimlemesi değil midir? Ne dersiniz?

Korku yadsımanın yanılsamasına zihnin inanması

veee Sevgi ise varoluşu enerji ve kendisine teslim olanın deneyimlediği zevkler, hazlar

ve doyum dediğimde benim içimde ve zihnimde birşeylerin

yerli yerine oturduğunu hissediyorum ben.

Ya siz?